Türkçe öğretiminin tarihçesi

Abstract

Türkçe birkaç bin yılla ifade edilen geçmişe sahip, dünyanın en zengin ve en eski dillerinden biridir.

Hun İmparatorluğu (M.Ö. III. yy.-M.S. I. yy.) döne­minden beri bilinen, Kök-Türkler (M.S. VI.-VIII.yy) döne­minden beri yazılı metinlerle izlenebilen Türkçe, öğretimi konusunda aynı şansa maalesef sahip olamamıştır.

İlk ve Ortaçağ boyunca Türkçenin okullarda öğretilip öğretilmediği konusunda açık ve kesin bilgimiz yoktur. Uygurlar ve İslamlık dönemlerinde bir çok çeviri çalış­malarına tanık oluyorsak da, aile ve çevre dışında bir dil öğretimi yapıldığı noktasında bizi aydınlatıcı haberlere bu çalışmalarda rastlamıyoruz.

Başka Kaşgarlı Mahmud’un “Divanü Lügati’t-Türk’ adlı muhteşem eseri ve elimize ulaşamayan “Cevahirü’n-Nahv” adlı dilbilgisi kitabı olmak üzere on dokuzuncu yüzyıla kadar bir çok dilbilgisi kitabı kaleme alınmıştır; ancak bu eserlerin çoğu yabancıların Türkçe öğrenmesi için hazırlanmıştır. Kitapların hazırlanmasındaki amaç Türk ülkesini ziyaret eden ve Türklerle ilişkisi olan kişi­lerin dilimizi öğrenmesidir. Ayrıca bu kitaplar Arap dilbil­gisi sistemine göre kaleme alındıkları için, dilimizin yapısına aykırı, dilimizi ifade edebilmekten çok uzaktır.