An investigation of physical properties and user behaviours in children's parks/playgrounds<p>Çocuk oyun alanlarının/parklarının fiziksel özelliklerinin ve kullanıcılarının davranışlarının incelenmesi
Keywords:
Playground, play, child, play area, play equipment, Oyun parkı, oyun alanı, oyun, çocuk, oyun materyaliAbstract
The purpose of this study is to investigate the physical properties and user (48-72 month children and adults accompanying them) behaviours in children's parks/playground. Participants of the study consist of 12 children (6 girls and 6 boys) selected on random basis from six different parks located in Kadıköy, Üsküdar, and Ataşehir districts in İstanbul. The qualitative research design was used in the study. Data were collected with structured interviews and naturalistic observations. During the observations in the parks, all activities and behaviors of children were recorded on an individual basis by using an observation form. Additionally, short interviews were conducted with children and their relatives (mother, father, grandmother, aunt) in the parks.
The results of the study revealed that all of the parks have traditional playground equipments. Observation results of the study indicated that children do not play with each other out of making contact only to state their wishes in limited verbal communication. Moreover, the results obtained by interviews showed that adults bring their children to the parks to prevent them to get bored at home while children stated that they came the park to play.
Özet
Bu araştırmanın amacı çocuk oyun alanlarının/parklarının fiziksel özelliklerinin ve kullanıcılarının (48-72 ay çocuklar ve onlara eşlik eden yetişkinler) davranışlarını incelemektir. Katılımcılar İstanbul ili Üsküdar, Kadıköy ve Ataşehir ilçelerindeki altı farklı parkta rastgele seçilen 12 çocuk (6 kız, 6 erkek)'tan oluşmaktadır. Nitel araştırma deseni kullanılarak gerçekleştirilen araştırmanın verilerinin toplanmasında ‘doğal ortamda gözlem’ ve ‘yapılandırılmış görüşme’ bir arada kullanılmıştır. Parklarda yapılan gözlemler sırasında çocukların tüm davranış ve eylemleri ayrı ayrı gözlem formuna kaydedilmiştir. Ayrıca çocuklar ve onlara eşlik eden yetişkinlerle kısa bir görüşme yapılmıştır.
Araştırmadan elde edilen bulgular parkların tamamında geleneksel tipte oyun materyallerinin bulunduğunu ortaya koymaktadır. Gözlem sonucunda elde edilen veriler çocukların parkta birbirleri ile oyun oynamadıklarını ancak isteklerini belirtmek için sınırlı düzeyde sözel iletişimde bulunduklarını ortaya koymuştur. Görüşmelerden elde edilen veriler, yetişkinlerin evde sıkılmalarını önlemek için çocuklarını parka getirdiklerini; çocuklar ise oynamak için oyun parkına geldiklerini göstermektedir.
Downloads
Metrics
References
Altınçekiç, H. (2010). Balıkesir kenti çocuk oyun alanlarının irdelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. İstanbul Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Amouzegar, Z., Naeini, H. S.,&Jafari, R. (2010). Design principle of playgrounds equipments and spaces for children: An interaction education approach. Procedia Social and Behavioral Sciences, 2, 1968-1971.
Bağlı, M. T. (1997). Çocuk bahçelerindeki oyun araçlarında sosyal etkileşim. I. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi Bildirileri. Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları No 1, 518-544.
Başaran Uysal, A. (2013). Bir kamusal alan olarak çocuk oyun alanları. http://www.canakkaleicinde.com/bir-kamusal-mekan-olarak-cocuk-oyun-alanlari-1.html. adresinden 10 haziran 2014 tarihinde edinilmiştir.
Bilgin, N. (2006). Sosyal bilimlerde içerik analizi. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Botsoglou, K,. Hrisikou, S.&Kakana, D. M. (2011). Measuring safety levels in playgrounds using environment assessment scales: The issue of playground safety in Greece. Early Child Development and Care, 181(6), 749-760.
Çukur, D. (2003). Türkiye’de bir öteki olarak çocuk ve kent planlamada temsil sorunsalı. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Dokuz Eylül Üniversitesi, İzmir.
Deretarla-Gül, E. (2012). Ailelerin çocuk bahçelerine ve çocuk bahçelerindeki materyallere bakış açısının incelenmesi. Ç. Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 21(3), 261-274.
Englebright-Fox, J. (1997). Swinging: What young children begin to learn about physics during outdoor play. Journal of Elementary Science Education, 9(1), 1-14.
Fanuscu, M. (1994). Oyun alanları. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, Seri B, 44(1-2), 145-153.
Hirose, T, Koda, N.,& Minami, T. (2012). Correspondence between children's indoor and outdoor play in japanase preschool daily life. Early Child Development and Care, 182(12), 1611-1622.
Hughes, F. P. (2003). Spontaneous play in the 21st century. In O. N. Saracho & B. Spodek (Eds.). Contemporary Perspectives on Play in Early Childhood Education (pp. 21-39). United States of America: Age Publishing Inc.
Landreth, G., Homeyer, L. & Morrison, M. (2006). “Play as the language of childrens feelings” In D.P. Fromberg & D. Bergen (Eds.) Play from birth to twelve and beyond: Contexts, perspectives, and meanings. (2nd ed). New York: Routledge (pp. 47-62).
Little, H.&Eager, D. (2010). Risk, challenge and safety: Implications for play quality and playground design. European Early Childhood Education Research Journal, 18(4), 497-513.
Metin, P. (2003). The effects of traditional playground equipment design in children’s developmental needs. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.
Mitchell, R., Cavanagh, M.,&Eager, D. (2006). Not all risk is bad, playgrounds as a learning environment for children. International Journal of Injury Control and Safety Promotion, 13(2), 122-124.
Olgan, R. ve Kahriman-Öztürk, D. (2011). Ankara’daki devlet ve özel okul öncesi eğitim kurumlarının açık oyun alanlarının değerlendirilmesi. Eğitim ve Bilim, 36 (161), 85-97.
Özgüner, H. ve Şahin, C. (2009). Isparta kent merkezindeki çocuk oyun alanlarının mevcut durumu ve çocukların bu alanlara karşı davranış biçimleri. Süleyman Demirel Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi. 1, 129-143.
Patton, Q. M. (2002). Qualitative research and evaluation methods (3rd ed.). Califrnia: Sage Publications, Inc.
Pehlivan, H. (2005). Oyun ve öğrenme. Ankara: Anı Yayıncılık.
Pepe, K. ve Kazan-Kırçık, Ş. (2005). Burdur ili belediye sınırları içindeki çocuk oyun alanları ve parklarının donanım çeşitliliğinin araştırılması. I. Burdur Sempozyumu, 16-19 Kasım 2005, Burdur. http://sempozyum.mehmetakif.edu.tr. adresinden 3 Mart 2012 tarihinde edinilmiştir.
Rivkin, M. (2006). Childrens outdoor play. In D.P. Fromberg&D. Bergen (Eds.) Play From Birth To Twelve And Beyond: Contexts, Perspectives, And Meanings (2nd ed). New York: Routledge (pp. 323-331).
Saracho, O.N. (2003). Young children play and cognitive style. In O.N. Saracho&B. Spodek (Eds.). Contemporary perspectives on play in early childhood education (pp. 75-96). United States of America: Age Publishing Inc.
Spodek, B. & Saracho, O. N. (2003). Early childhood educational play. In O.N. Saracho&B. Spodek (Eds.). Contemporary perspectives on play in early childhood education (pp. 171-179). United States of America: Age Publishing Inc.
Şen, M. (2010). Erken çocukluk eğitiminde oyun ve önemi. Erken Çocukluk Eğitimi, Ed. İ. H. Diken, 403-431, Ankara: Pegem A Akademi.
Şişman, E. E. ve Özyavuz, M. (2010). Çocuk oyun alanlarının dağılımı ve kullanım yeterliliği: Tekirdağ örneği. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 7(1), 13-22.
Tovey, H. (2007). Playing outdoors. Buchkingam, GBR: Open University Press. http://site.ebrary.com.onelog.marmara.edu.tr:2048 adresinden 14 Mart 2012 tarihinde edinilmiştir.
Tuğrul, B. (2010). Oyun temelli öğrenme. Okul Öncesinde Özel Öğretim Yöntemleri, Ed. Rengin Zembat, 187-220, Ankara: Anı Yayıncılık.
Tüfekçioğlu, Ü. (2001). Oyun türleri III: Çeşitli oyunlar, açık hava oyun alanlarında oyun. Çocukta Hareket, Oyun Gelişimi ve Öğretimi, Ed. Ü.
Tüfekçioğlu, 107-134, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayını No 1295, Açıköğretim Fakültesi Yayını No 715.
Türkan, E. E. (2009). Balıkesir kenti çocuk oyun alanlarının irdelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi. Selçuk Üniversitesi, Konya.
Türkan, E. E. , Önder, S. (2011). Balıkesir kenti çocuk oyun alanlarının irdelenmesi. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 8(3), 69-80.
UNICEF (2004). Çocuk Haklarına Dair Sözleşme. Ankara.
Ünal, M. (2009). Çocuk gelişiminde oyun alanlarının yeri ve önemi. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(2), 95-109.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2005). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Yılmaz, S. ve Bulut, Z. (2002). Kentsel mekânlarda çocuk oyun alanları planlama ve tasarım ilkeleri. Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 33(3), 345-351.
Yücel, F.G. (2005). Çocuk oyun alanları tasarımı. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi Seri B, 55(2),99-110.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Authors can retain copyright, while granting the journal right of first publication. Alternatively, authors can transfer copyright to the journal, which then permits authors non-commercial use of the work, including the right to place it in an open access archive. In addition, Creative Commons can be consulted for flexible copyright licenses.
©1999 Creative Commons Attribution-ShareAlike 4.0 International License.
